(de Nederlandse versie staat hieronder)“What is permaculture?”, people ask me all the time…
Put simply, permaculture is a design toolbox, beginning with simple ethics and ending with a space or product where elements are sourced, placed, functioning, and maintained in as sustainable a way as possible. Permaculture draws its tools and approaches from ecology, conservation, landscape architecture, new science, and native wisdom nearly forgotten. It began as a response by Australian, Bill Mollison, to the unending waste of natural resources in the 1960s and was developed in tandem with David Holmgren in the late 1970s to provide a way of making productive ecologies where man and the land could actually consistently benefit each other. The first audience for their design approach were families who wished to become self-sufficient, escape the rat-race and grow their own organic food in a healthy environment. The only land they could afford was usually badly depleted by industrial farming methods, and often without water supply – this meant that a holistic approach to the landscape was essential, or nothing worthwhile could be done. Thus soil, water, and the prime directive of being responsible for your actions became the typical associations with a permaculture approach.
The design method was developed as it was communicated over the years and many suitable techniques were integrated into permaculture practice, often they were forgotten or little used agro-ecology techniques. Permaculture has taken inspiration from many sources and combined good ideas in a form which spreads through peer-to-peer learning, and always involves applied knowledge and feedback – even for design of social or economic systems. As in ecology, permaculture uses systems-thinking, which both inspires and guides designs to maximise connections of design elements or processes, and to think-through consequences. Permaculture plant systems differ from conventional organic growing because they are looking at the effect of the activity on the wider environment, sourcing or creating sustainable material, and have a conscious conservation and social basis. Organic milk is still organic if it has clocked-up thousands of food miles, or used organic feed whose raw materials are sourced without any social responsibility, and sells through supermarket chains which drain resources from local economies. Permaculture strives for a holistic approach.
A whole-systems approach to all human activity is needed now more than ever and can be seen springing up in various forms in many areas of life as people realise they have to live within the limits of the life-support system that is Planet Earth. This life-changing revelation has often been associated with a spiritual dimension and, along with pushing for what has for so long been an ‘alternative’ agenda, has meant that permaculture was often perceived as an irrelevant hippy movement. However, in these times of threatened instability, permaculture techniques and design methodology are finally winning their place in the mainstream. Transition Towns is one example – a movement begun in 2005 by UK permaculture teacher, Rob Hopkins, who was looking for a way to apply permaculture design principles to help whole communities become safe and sustainable in the face of peak oil and environmental stress. Now there are over 400 communities world-wide, in towns like Wageningen, who are getting their hands dirty in the heart of their communities, initiating, supporting or joining with exisiting sustainability projects of many types.
Ultimately permaculture attracts pragmatists, like myself, who want flexible tools to solve problems in a way that strives to integrate ‘here’ with ‘there’, ‘now’ with ‘later’, and ‘us’ with ‘them’. As a landscape architect I know there are quite complex skills necessary and unending amounts of things to learn about places, materials, plants and people to make sucessful changes to the environment. However, every space is critical and few private gardens, community projects or small farms can afford professional help. The ethical base, philosophical approach, and ecological design method of permaculture gives everyone who is interested, or in need, an important framework and tool-kit to begin to learn how to design their own environment more responsibly and sustainably to meet their needs. What’s more, my research into the rise of urban agriculture raised some serious concerns which I feel only a permaculture approach is striving to deal with. If all urban open spaces become allotments for traditional annual vegetable growing, the vital (if not always decorative) urban open spaces which are the last reserves for increasingly rare bees, butterflies and other invertebrates and wildflowers will be decimated, taking these fragile popularions with them. This is addressed by permaculture’s push for stable productive growing systems through diversity and habitat provision for native wildlife. This is what we are testing and demonstrating in the Transition Town Vallei Permatuin in Wageningen. TTPermatuin is the product of both a permaculture movement and permaculture design methodology, which we hope can play a small role in a positive future.
So, now you know…
Fiona Morris, 2012
Some key aims of permaculture design:
Permaculture is: ‘the conscious design and management of agriculturally productive ecosystems which have the diversity, stability, and resilience of natural ecosystems.’ (Bill Mollison, 1988) ‘an approach to designing whole systems, through the maximisation of the interconnectedness of elements, which has an ethical foundation in sustainability and a scientific basis in ecology.’ (Graeme Sherriff, 2005) Permaculture philosophy is one of: ‘working with, rather than against nature; of protracted and thoughtful observation rather than protracted and thoughtless action; of looking at systems in all their functions, rather than asking only one yield of them; and of allowing systems to demonstrate their own evolutions’. (Mollison, 1988) (Nederlands versie…)
- minimising input in terms of maintenance time, physical energy, carbon use or loss, and resources.
- creating a productive, integrated system which also heals land and provides useful habitat for native species.
- maximising output in terms of diversity – creating multiple yields: food, materials, energy, biodiversity, ecosystem service (such as micro-climates and pollination), local economy, community cohesion etc.
“Wat is permacultuur?”, vragen mensen me de hele tijd…
Simpel gezegd, is permacultuur een ontwerp-gereedschapskist, een methode die begint met eenvoudige waarden en eindigt met een ruimte of product waarvan het verkrijgen, plaatsen, functioneren en onderhouden van de elementen zo duurzaam mogelijk verloopt. Permacultuur ontleent “gereedschappen” en verschillende benaderingen aan ecologie, natuurbescherming, landschapsarchitectuur, de nieuwste wetenschap en bijna vergeten traditionele wijsheden. Permacultuur begon in de zestiger jaren van de vorige eeuw, bij de Australiër Bill Mollison, als een antwoord op de onafzienbare verspilling van natuurlijke rijkdommen. Samen met David Holmgren ontwikkelde hij eind zeventiger jaren een methode om productieve ecosystemen te creëren waarbij over de lange termijn zowel de mensen als het land baat zouden hebben. Het eerste publiek voor hun ontwerpbenadering waren families die zelfvoorzienend wilden worden, om zo aan de rat-race te ontsnappen en hun eigen biologische voedsel in een gezonde omgeving te produceren. Het enige land dat dit soort mensen zich konden veroorloven, was meestal uitgemergeld door industriële landbouwmethodes en vaak was er ook geen watervoorziening. Dit bekende dat een holistische aanpak van het landgebruik noodzakelijk was, omdat er anders letterlijk “niks van de grond” kon komen. Zodoende werden bodem, water en het principe van verantwoordelijkheid voor eigen acties, de typische doelstellingen van de permacultuur-benadering.
De ontwerpmethode werd in de loop van jaren ontwikkeld en onderwezen, en vele geschikte technieken werden opgenomen in de prakische toepassing van permacultuur. Vaak ging het hier om vergeten of weinig gebruikte agro-ecologische technieken. Permacultuur haalt inspiratie uit vele bronnen en combineert de goede ideeën in een aanpak waarbij kennis zich op informele wijze verbreidt door “peer- to-peer”-educatie. Daarbij ligt de nadruk op toegepaste kennis en terugkoppeling van ervaringen – zelfs waar het om het ontwerpen van sociale of economische systemen gaat. Net zoals in ecologie, gebruikt permacultuur systeem-denken, zowel als leidraad en als inspiratie voor het optimaal verbinden van ontwerpelementen of processen, en om de consequenties van ingrepen te voorspellen. De beplantingen volgens de permacultuur-aanpak verschillen van de gebruikelijke biologische plantenteelt omdat er gekeken wordt naar de effecten op de wijdere omgeving. Daarbij let men bewust op het vinden of produceren van duurzame materialen, op natuurbescherming en de sociale aspecten. Biologische melk is nog steeds biologisch wanneer deze melk er duizenden foodmiles op heeft zitten. Ook kan het gebeuren dat er bij de productie van biologisch veevoer sociale verantwoordelijkheid geen rol speelt, of dat de supermarkten waar de melk afgezet wordt een bedreiging van de locale economie vormen. Permacultuur streeft naar een holistische benadering.
Het kijken naar het totaal van menselijke activiteiten en de invloed ervan op geïntegreerde natuurlijke systemen is meer dan ooit noodzakelijk en duikt ook in allerlei vormen op, nu mensen beseffen dat ze binnen de grenzen moeten blijven van de systemen die het leven op aarde dragen. Deze ingrijpende “openbaring” wordt vaak geassocieerd met een spirituele dimensie. Doordat dit vaak gecombineerd werd met het nastreven van een “alternatieve” agenda, onstond het beeld dat permacultuur een marginale hippie-beweging was. Nu, in tijden van dreigende instabiliteit, krijgen permacultuur-technieken en de permacultuur-ontwerpleer steeds meer serieuze aandacht. Transition Towns is een voorbeeld – een beweging die in 2005 werd gelanceerd door de Britse permacultuurontwerper Rob Hopkins. Hij zocht naar manieren om met behulp van permacultuur-ontwerpprincipes hele gemeenschappen bestendiger te maken tegen “peak oil” en milieuvervuiling. Nu zijn er wereldwijd 400 steden zoals Wageningen, waar mensen praktisch aan de slag gaan voor de locale gemeenschap. Ze beginnen of steunen nieuwe initiatieven of sluiten zich aan bij allerhande bestaande duurzaamheidsprojecten.
Uiteindelijk trekt permacultuur pragmatische mensen aan (zoals mijzelf) die flexibele methodes willen toepassen om problemen op te lossen, op een manier die “hier” met “daar” verbindt, “nu” met “later” en “wij” met “zij”. Als landschapsarchitect weet ik dat er complexe vaardigheden nodig zijn en dat er oneindig veel te leren valt over locaties, materialen, planten en mensen om met succes veranderingen in het landgebruik te bewerkstelligen. Toch, iedere gelegenheid is van belang en maar weinig particuliere tuinen, gemeenschapsprojecten of kleine boerenbedrijven kunnen zich professionele ondersteuning veroorloven. De ethische uitgangspunten, de filosofische benadering en de ecologische ontwerpmethodes die samen permacultuur vormen, bieden iedere geïnteresseerde een gereedschapskist en een belangrijk kader waarmee men een begin kan maken om de eigen omgeving op een meer verantwoordelijke en duurzame manier aan te passen aan de eigen behoefte. Daarbij, mijn onderzoek naar de opkomst van stadslandbouw geeft aanleiding tot ernstige zorgen, waarbij naar mijn mening alleen permacultuur naar oplossingen streeft. Als alle open ruimte in de stad wordt omgezet in volkstuinen waar op traditionele wijze eenjarige groenten worden geteeld, dan zal het dierenleven (zoals de steeds schaarser wordende bijen, vlinders en andere ongewervelden) zwaar lijden onder het verlies van “ruige landjes”. Zo verdwijnen wilde planten en gaan de al kwetsbare dierenpopulaties mee ten onder. Dit probleem krijgt aandacht bij de permacultuur-aanpak door het streven naar stabiele productieve teeltsystemen die tevens oog hebben voor biodiversiteit en een habitat bieden aan de locale fauna. Dit is wat we testen en demonstreren in de Transition Town Vallei Permatuin in Wageningen. TTPermatuin is het resultaat van zowel de permacultuur-beweging als de ontwerpleer, waarmee we een een kleine rol in een positieve toekomst hopen te spelen.
Dus, nu weet u het…
Fiona Morris, 2012 Een aantal hoofddoelen van permacultuur-ontwerp: – Het tot een minimum terugbrengen van investering: wat betreft tijd, fysieke energie, gebruik of verlies van koolstof, of andere grondstoffen. – Het creëren van een productieve, geïntegreerde systemen, die ook tot bodemherstel leiden en een habitat voor locaal dierenleven bieden. – Een zo groot mogelijke opbrengst realiseren, in termen van diversiteit – het produceren van verschillende opbrengsten: voedsel, materialen, energie, biodiversiteit, ecologische diensten (zoals microklimaat en bestuiving), waarde voor locale economie, gemeenschapszin, etc. Permacultuur is: “ Het bewust ontwerpen en onderhouden van productieve agro-ecosystemen, welke de diversiteit, stabiliteit en veerkracht van natuurlijke ecosystemen bezitten.” (Bill Mollison, 1988) “een benadering om geïntegreerde systemen te ontwerpen door maximalisatie van de verbondenheid tussen elementen, een benadering die een ethische basis in duurzaamheid en een wetenschappelijke basis in ecologie heeft.” (Graeme Sherrif, 2005) De permacultuur filosofie is er een: “die meer met de natuur mee, dan er tegenin werkt; die meer op geconcentreerd en bedachtzaam observeren gericht is, dan op geconcentreerde en gedachtenloze actie; die naar alle functies van systemen kijkt, dan er slechts één opbrengst van verwacht; en alle systemen gunt hun eigen ontwikkeling te ontplooien. (Mollison, 1988)
TT PermaGarden 